Vanaf vandaag draait SCHAPENHELD ook in de Belgische Bioscopen, zoals Budascoop Sphinx Cinema , UGC Cinema’s Antwerpen. Op 10 en 11/06 in Filmhuis Mechelen en op 13/06 in UGC Turnhout (MOOOV).
Ook kwamen er vandaag diverse vier sterren recensies uit:
“Schapenheld laat het bijzondere bestaan van een herder fabelachtig zien.” ★★★★ DE MORGEN
“Een gevoelig tijdsdocument.” ★★★★ DE STANDAARD
“Prachtig gefilmd, elegisch portret van een man die gedoemd is om uit het landschap te verdwijnen.” ★★★(★) HUMO
“Een innemend en heerlijk gefilmd eenmansgevecht tegen de bierkaai.” ★★★ FOCUS KNACK
Schapenheld is een visuele ode aan een oerlandschap dat onvermijdelijk zal vervormen en verdwijnen. Van Zantvoort tilt zijn portret van een herder uit boven dat van een stuurse eenling.
Zie de Hollandse heidepracht, zo vroeg in de ochtend; half verstopt onder wolkjes mystieke mist, de blauwige nacht nu bijna verdreven. En dan die ene herder, soezend in z’n slaapzak op het bospad. De herdershond al wakker, vogeltjes tjirpen. Hoeder Stijn mikt de cowboyhoed op z’n kop, kuiert over de heidegronden, omsingeld door brave schapen. De zon gluurt al boven de bosrand, zet alles in een gouden gloed – het magische ochtenduur waarop de beste cameralieden toeslaan.
De documentaire Schapenheld doet zich in de openingscène héél even voor als natuurporno. Zo’n film die de kijker doet verlangen naar ontstressend groen, een bestaan zonder beton, kantoor of telefoon. ‘Openheid, rust , ruimte, vrijheid’, mijmert die Stijn hardop, in de voice-over. ‘Simpel leven, dacht ik.’ En daar, met dat ‘dacht ik’, kantelt regisseur Ton van Zantvoort zijn portret van een van Nederlands laatste échte herders. Stijn Hilgers staat op de lijst van immaterieel erfgoed, met z’n beroep. Tegelijk wordt het dagelijkse grazen van zijn zwervende kudde bekneld door bureaucratische regelingen en inhalige grootgrondbezitters.
Van Zantvoort trof in Stijn de ideale romantische schapenheld voor zijn film. Een charismatische en bruuske rebel, strijdend tegen alle hogere machten die hem middels allerlei regeltjes hinderen ‘simpel’ te leven. Maar ook een ietwat onmogelijke man, om te beginnen voor zichzelf. Écht genieten is er voor Stijn niet bij. Na het schapen scheren: ‘Scheren is leuk, maar het moet wel allemaal kloppen, anders is het kut. Dus.’
Schapenheld volgt een neerwaartse spiraal: Stijn doet dappere, soms wat drieste pogingen om overeind te blijven in financieel onzekere tijden. Je hóópt dat het hem lukt, maar ziet ook de ongeruste blik van z’n lieve vrouw, boven de boekhouding.
Tegelijk tilt regisseur Van Zantvoort zijn film uit boven het portret van een stuurse eenling; Schapenheld is ook een visuele ode aan een oerlandschap dat – mits niet langer ‘natuurlijk’ begraasd – onvermijdelijk zal vervormen en verdwijnen.
https://www.demorgen.be/tv-cultuur/schapenheld-laat-het-bijzondere-bestaan-van-een-herder-fabelachtig-zien~b7fda205/
De stresserendste job ter wereld
Van een film over een herder verwacht je veel schoonheid en een beetje confrontatie. Maar het kan ook omgekeerd.
Leven als schaapherder, altijd buiten, altijd op stap, altijd met een paar kwispelende bordercollies in de buurt: kan een mens zich een mooiere carrièreswitch wensen? Mogelijk toch wel, suggereert de Nederlandse documentaire Schapenheld. De openingsbeelden doen je nog dromen van een idylle op de mistige hei, maar al snel wordt duidelijk dat Stijn Hilgers, de herder op wie de camera gericht is, aan het wegzakken is in het moeras.
Hilgers en zijn vrouw Anna houden in Goirle, net over de grens bij de Belgische gemeente Poppel, een kudde schapen die ze tegen betaling inzetten voor ecologisch natuurbeheer. Maar de overheid heeft de financiering van dergelijk beheer drastisch teruggeschroefd, en Hilgers ondervindt harde concurrentie van grootschalige schapenboeren met herders in loondienst. Het staat haaks op het soort bedrijf waar hij voor vecht: kleinschalig, plaatsgebonden, zelfredzaam en familiaal.
Schapenheld idealiseert niets, en de held in kwestie blijkt soms een bevlogen voorvechter, maar even vaak een stekelige rebel – die schapen hoeden niet eens echt leuk vindt. Bij momenten zie je hoe mooi het kan zijn als hij zijn waarden in de praktijk brengt: wanneer hij geduldig met zijn zoon aan een stal timmert voor de lammetjes, of wanneer hij gezond werk verschaft aan mensen die dat nodig hebben. Maar de film toont vooral hoe er voor de familie Hilgers en haar schapen steeds minder speelruimte overblijft, en steeds minder steun, ondanks de gretige media-aandacht. Een gevoelig tijdsdocument.
Met een lederen hoed op de kruin waadt de eenzame schaapherder door de grondnevel, gevolgd door zijn kudde en door de herdershond die de schapen in het gareel moet houden. De gouden gloed van de zonsopgang versterkt de indruk dat we zitten te kijken naar een romantische hommage aan het rustieke leven in de natuur, maar algauw komt de wrangheid binnenkletteren. Het schaapherdersbedrijf van Stijn zit in slechte papieren, zijn eeuwenoude beroep is met uitsterven bedreigd. Het geld ontbreekt om de kuddes te onderhouden, de kosten swingen de pan uit, en in de achtergrond horen we het gebulder van de graafmachines die het oeroude heidelandschap onherroepelijk vervormen. In één van de treurigste fragmenten wordt Stijn door de flikken gesommeerd om de keutels te komen oprapen die zijn schapen op het trottoir voor een ijssalon hebben gedeponeerd. Zonder gemekker: ga kijken naar dit prachtig gefilmde, elegische portret van een man die gedoemd is om uit het landschap te verdwijnen.
https://www.humo.be/filmreviews/401559/schapenheld
Schapenheld recensie
Mocht u wegdromen bij de gedachte aan een idyllisch bestaan als schaapherder op de Noord-Brabantse heide, dan bewijst Ton van Zantvoorts observerende documentaire dat u die droom beter opbergt. Via dronebeelden maakt u kennis met Stijn Hilgers, een van de laatste en meest eigenzinnige schaapherders in Nederland, terwijl hij wordt vergezeld door een kudde schapen. In cinéma-véritéstijl volgen we Stijn en zijn gezin die steeds meer gefrustreerd raken door agrarische en financiële beslommeringen. Herders zijn cultureel erfgoed en de begraasde heide is een prachtig ecosysteem. Toch dreigt alles teloor te gaan door neoliberalisme en machinekracht, maakt dit weemoedig portret pijnlijk duidelijk. Van Zantvoort vindt in de romantische, bittere en vloekende herder een bevlogen zonderling met wie je vanzelf meevoelt. Wanneer Stijn zijn hond ‘flapdrol’ noemt, lijkt hij bij uitbreiding te verwijzen naar de grote landbeheerders die hem in een schrijnende situatie hebben geduwd. Een innemend en heerlijk gefilmd eenmansgevecht tegen de bierkaai.
https://focus.knack.be/entertainment/magazine/schapenheld/article-normal-1463085.html
